Ruiny Zamku Krzyżackiego

Początki dzisiejszego Torunia związane są z przybyciem na ziemię chełmińską rycerzy zakonu krzyżackiego. Budowę swego zamku rozpoczęli w XIII w. na miejscu, istniejącego tu wcześniej, grodu obronnego, co wpłynęło na nietypowy dla zamków państwa zakonnego kształt, przypominający podkowę. Za wysokim murem wzniesiono zamek główny z kaplicą, refektarzem, kapitularzem i dormitorium. Na dziedzińcu postawiono wysoką wieżę, służącą jako miejsce ostatniej obrony i punkt obserwacyjny, krużganki oraz studnię. Obawiając się zanieczyszczenia wody zbudowano „Gdanisko” – znajdującą się poza murami wysoką wieżę, używaną jako zamkową toaletę i miejsce obrony. Dzięki swemu położeniu nad granicą z Polską był jednym z ważniejszych zamków w państwie krzyżackim. Toruńska warownia nigdy nie została zdobyta przez obcych najeźdźców. Jej kres nastąpił wraz z antykrzyżackim powstaniem, które wybuchło w 1454 r. Toruńscy mieszczanie, sprzeciwiając się prowadzonej przez zakon polityce, zaatakowali i zdobyli zamek, dając tym sygnał innym miastom pruskim do zbrojnego wystąpienia przeciwko Krzyżakom. Załogę zamku wyprowadzono z miasta, a zamek zburzono. I tak skończyło się, trwające ponad 200 lat, zwierzchnictwo zakonu nad Toruniem, a rozpoczęta tym samym wojna trzynastoletnia ostatecznie zdecydowała o przyłączeniu miasta wraz z całym Pomorzem do Polski.  Dziś podziwiać możemy zachowane ruiny zamku – dolne partie zamku głównego, elementy fosy oraz „Gdanisko”. Tworzą one niezwykle malowniczą scenerię do wielu toruńskich wydarzeń.